Dag Wink, zoveel verdriet om je heengaan.
Jouw blog was één van de eerste die ik volgde, je leerde me mandala's kennen en wakkerde m'n interesse voor haken terug aan. Nu ben je er niet meer. Mijn keel snoert dicht als ik nu aan je denk. Maar ik ben ervan overtuigd dat je je korte leven zeer intens ervaren hebt. Daardoor laat je een onuitwisbare afdruk na op ieders hart.
Dag Wink, tot later in de mandalahemel...